In onlangse jare word die term "voedingsintoleransie" wyd klinies gebruik. Solank daar van enterale voeding gepraat word, sal baie mediese personeel of pasiënte en hul families die probleem van toleransie en onverdraagsaamheid assosieer. So, wat presies beteken enterale voedingstoleransie? Wat as 'n pasiënt in die kliniese praktyk enterale voedingsintoleransie het? By die 2018 Nasionale Kritieke Sorggeneeskunde Jaarlikse Vergadering het die verslaggewer professor Gao Lan van die Departement Neurologie van die Eerste Hospitaal van die Jilin Universiteit ondervra.
In die kliniese praktyk kan baie pasiënte nie genoeg voedingstowwe deur hul normale dieet kry as gevolg van siekte nie. Vir hierdie pasiënte is enterale voedingsondersteuning nodig. Enterale voeding is egter nie so eenvoudig soos gedink word nie. Tydens die voedingsproses moet pasiënte die vraag in die gesig staar of hulle dit kan verdra.
Professor Gao Lan het daarop gewys dat toleransie 'n teken van gastroïntestinale funksie is. Studies het bevind dat minder as 50% van interne medisyne-pasiënte totale enterale voeding in 'n vroeë stadium kan verdra; meer as 60% van pasiënte in die intensiewe sorgeenheid veroorsaak tydelike onderbreking van enterale voeding as gevolg van gastroïntestinale onverdraagsaamheid of gastroïntestinale motiliteitsversteurings. Wanneer 'n pasiënt voedingsintoleransie ontwikkel, kan dit die teikenvoedingshoeveelheid beïnvloed, wat lei tot nadelige kliniese uitkomste.
So, hoe om te beoordeel of die pasiënt verdraagsaam is teenoor enterale voeding? Professor Gao Lan het gesê dat die pasiënt se dermklanke, of daar braking of refluks is, of daar diarree is, of daar dermverwyding is, of daar 'n toename in maagresidu is, en of die teikenvolume na 2 tot 3 dae van enterale voeding bereik word, ens. As 'n indeks om te beoordeel of die pasiënt enterale voedingsverdraagsaamheid het.
Indien die pasiënt geen ongemak ervaar na die toediening van enterale voeding nie, of indien abdominale distensie, diarree en refluks voorkom na die toediening van enterale voeding, maar na behandeling verbeter, kan die pasiënt as verdraagsaam beskou word. Indien die pasiënt aan braking, abdominale distensie en diarree ly na ontvangs van enterale voeding, word hy ooreenstemmende behandeling gegee en vir 12 uur gepouseer, en die simptome nie verbeter nadat die helfte van die enterale voeding weer gegee is nie, wat as enterale voedingsintoleransie beskou word. Enterale voedingsintoleransie kan ook onderverdeel word in maagintoleransie (maagretensie, braking, refluks, aspirasie, ens.) en dermintoleransie (diarree, opgeblasenheid, verhoogde intra-abdominale druk).
Professor Gao Lan het daarop gewys dat wanneer pasiënte onverdraagsaamheid teenoor enterale voeding ontwikkel, hulle gewoonlik simptome volgens die volgende aanwysers sal hanteer.
Aanwyser 1: Braking.
Kontroleer of die nasogastriese buis in die korrekte posisie is;
Verminder die voedingstofinfusietempo met 50%;
Gebruik medikasie wanneer nodig.
Aanwyser 2: Dermklanke.
Stop voedingsinfusie;
Gee medikasie;
Kontroleer elke 2 uur weer.
Indeks drie: abdominale distensie/intra-abdominale druk.
Intra-abdominale druk kan die algehele situasie van dundermbewegings en veranderinge in absorpsiefunksie omvattend weerspieël, en is 'n aanduiding van enterale voedingstoleransie by kritiek siek pasiënte.
In ligte intra-abdominale hipertensie kan die tempo van enterale voedingsinfusie gehandhaaf word, en die intra-abdominale druk kan elke 6 uur hermeet word;
Wanneer die intra-abdominale druk matig hoog is, vertraag die infusiespoed met 50%, neem 'n gewone abdominale film om dermobstruksie uit te sluit, en herhaal die toets elke 6 uur. Indien die pasiënt steeds abdominale distensie het, kan gastrodinamiese middels volgens die toestand gebruik word. Indien die intra-abdominale druk ernstig verhoog word, moet enterale voedingsinfusie gestaak word, en dan moet 'n gedetailleerde gastroïntestinale ondersoek uitgevoer word.
Aanwyser 4: Diarree.
Daar is baie oorsake van diarree, soos dermslymvliesnekrose, afskilfering, erosie, vermindering van spysverteringsensieme, mesenteriese iskemie, derm-edeem en wanbalans van dermflora.
Die behandelingsmetode is om die voedingstempo te vertraag, die voedingskultuur te verdun, of die enterale voedingsformule aan te pas; gerigte behandeling uit te voer volgens die oorsaak van die diarree, of volgens die omvang van die diarree. Daar moet kennis geneem word dat wanneer diarree by ICU-pasiënte voorkom, dit nie aanbeveel word om enterale voedingsaanvulling te stop nie, en dat daar voortgegaan moet word om te voed, en terselfdertyd die oorsaak van die diarree te vind om die toepaslike behandelingsplan te bepaal.
Indeks vyf: maagresidu.
Daar is twee redes vir maagresidu: siektefaktore en terapeutiese faktore.
Siektefaktore sluit in gevorderde ouderdom, vetsug, diabetes of hiperglisemie, die pasiënt het abdominale chirurgie ondergaan, ens.;
Medikasiefaktore sluit die gebruik van kalmeermiddels of opioïede in.
Strategieë vir die oplos van maagresidue sluit in die uitvoering van 'n omvattende assessering van die pasiënt voordat enterale voeding toegedien word, die gebruik van middels wat maagmotiliteit of akupunktuur bevorder wanneer nodig, en die keuse van preparate wat vinnige maaglediging het;
Duodenale en jejunale voeding word gegee wanneer daar te veel maagresidu is; 'n klein dosis word gekies vir aanvanklike voeding.
Indeks ses: refluks/aspirasie.
Om aspirasie te voorkom, sal mediese personeel omdraai en respiratoriese afskeidings opsuig by pasiënte met verswakte bewussyn voor nasale voeding; indien die toestand dit toelaat, lig die pasiënt se kop en bors met 30° of hoër tydens nasale voeding, en handhaaf na nasale voeding 'n halfuur 'n halfliggende posisie.
Daarbenewens is dit ook baie belangrik om die pasiënt se enterale voedingstoleransie daagliks te monitor, en maklike onderbreking van enterale voeding moet vermy word.
Plasingstyd: 16 Julie 2021